เรื่องราวของฉัน

[Tawanida]

พวกเราเป็นคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนขวยเขิน ปราศจากความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและก็คนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ยอดเยี่ยมเพราะว่าครอบครัวมักจะต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวยาวนานหลายวันเนื่องจากว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดต้องการพวกเราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคเรียนพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย พูดน้อย มิได้พึงพอใจคนรอบข้าง แต่ละวันพวกเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานอาหาร เราอยู่แบบนั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าพวกเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็พูดว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่แบบนี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "คุณใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  จนถึงแทบร้องแต่เราก็เก็บอาการไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะเรา แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่รู้จักควรจะทำยังไงกับชีวิต กระทั่งปัจจุบันนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]